Elke dag zijn er mensen die worden geconfronteerd met de dood van hun partner. Zo’n verlies is een van de ingrijpendste gebeurtenissen in je leven. Jaarlijks start in Castricum een lotgenotengroep Partnerverlies. De groep bestaat uit ongeveer 10 personen die onder leiding van twee begeleiders acht keer samenkomen.

Bowine Eisinga was een van de deelnemers van de lotgenotengroep: “Nadat mijn man was overleden, brak een best wel moeilijke tijd aan. Na een jaar dacht ik hoe kan ik nu omgaan met het gemis, het verdriet. Het kwam en ging, kwam en ging, steeds maar weer.

Vriendinnen raden mij wel eens een rouwtherapeut aan, maar dat vond ik te ver gaan. Ik kan het echt wel zelf allemaal verwerken, dacht ik. Toen ik een half jaar later een aankondiging zag van een gespreksgroep rouw bij partnerverlies dacht ik, nu ja misschien is dat dan wel wat. Wel dacht ik op de ochtend van de eerste bijeenkomst wat ben ik begonnen, wat moet ik nu met andermans verhalen, andermans leed. Dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb. Ik zocht juist veel afleiding in leuke dingen doen en met vrolijke mensen om gaan.

Maar het bleek heel anders te zijn. Ik kon mijn verhaal kwijt op een hele fijne manier, er werd naar geluisterd op een wijze die ik nog niet eerder had meegemaakt in mijn eigen familie- en vriendenkring. Er was een heel fijn saamhorigheidsgevoel. Ik herkende dingen in de verhalen van de anderen, dat er gevoelens waren waar je je voor schaamde, maar dat dat dus helemaal niet gek was.

Na elke bijeenkomst was ik best wel verdrietig en moe maar daarnaast voelde ik me wonderwel ook heel krachtig en bijzonder gesterkt door de gedachte dat de anderen zich ook zo voelden, dat ik niet de enige was. Het spreekwoord gedeelde smart is halve smart kwam bij mij naar boven. Zo waar, dacht ik voor het eerst van mijn leven, dit is zo waar.

Wat ik ook als heel prettig heb ervaren is, en dat klinkt raar, dat er 2 uur in de week waren dat je weer helemaal terug mocht gaan naar het gemis, het verdriet, de boosheid, het definitieve en andere emoties. De rest van de week kon je dat wegduwen door veel bezig te zijn en veel afleiding te zoeken. Maar de 2 uur van de bijeenkomst waren rustmomenten. Je werd als het ware gedwongen om even de tijd te nemen om goed naar binnen te schouwen, daar waar de rouw zat. Het fijne daarvan was dat
ook mijn overleden man dan heel dichtbij kwam.

De begeleiders, Margreet en Nel, zijn goud waard in hun betrokkenheid, hun expertise. Zij gaven ons prachtige verhalen en gedichten en lekkere koekjes. Want van alle emoties kreeg je wel honger. Er werd ook best wat afgelachen, naast de tranen die er uiteraard ook waren. Het luchtte allebei op.

Lotgenotengroep
Margreet de Jongh
06 22 97 31 86
margreetdejongh@gmail.com

Nel Groen
06 23 20 53 00
phm.coumans@ziggo.nl